toekomstwensen van Hind Eljadid
Ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de cultuurhuizen heeft cult! tien organisaties, individuen of duo's gevraagd hun toekomstwensen voor de cultuurhuizen te formuleren. We delen ze graag een voor een met jullie.
kunnen we dan nu het vuren staken?
Kunnen we dan nu het vuren staken?
Zwaaiend met het witte laken tot we eindelijk bij elkaar kunnen geraken.
Laten we samen in het midden van de vuurlinie staan.
Open, kwetsbaar zonder bescherming of masker aan.
Laten we zo lang naar elkaar kijken tot we niet meer op onze verschillen lijken.
Jij, je mag me alles vragen.
Alles mag je van me weten, kleur, gender, taal totaal vergeten.
Kunnen we dan nu het vuren staken?
Ik maak twee broeken van hetzelfde laken zodat we er beiden één kunnen dragen, unisex voor alle dagen.
Als muren geluiden konden braken zouden ze kraken onder de druk van het ongeluk dat zij nu betekenen.
Wat blijft er nog over als we op niets kunnen rekenen.
Zou je je leven geven, hier in de vuurlinie?
Terwijl bomfragmenten ons doorzeven, of heb je enkel een opinie?
Kan al de haat nog breken, of hebben we elkaar te veel scheef bekeken.
Te vaak gewezen op onbewezen gebreken.
Geen vredesteken, noch twee witte duiven.
Eerder twee honden die vechten om een bot tot op het bot af te kluiven.
Kunnen we dan nu het vuren staken?!
Zodat we van morgen meer dan van gisteren kunnen maken.
We terug kleurloze liefde kunnen smaken, die ons beide eerder wist te raken.
We vouwen de vooroordelen terug in de kast, zo draagt het onderwerp zelf de last.
Wij kunnen vrij zijn van wat ons verblind.
Net als elk kind, kleurenblind.
Laat me weten als je liefde tussen de kruimels vindt.
De gebakken lucht je maag niet langer volmaakt.
Het moment dat je hart braakt.
Het vuil onder de nagels ophoopt.
Onzichtbaar als je overloopt.
Ik ben soms bang dat er niets wordt ondernomen aan het werkelijke probleem, ik neem wat jij neemt, maar we zijn beiden ontheemd, een systeem waar ikzelf ook aan deelneem.
Ik ben bang dat het ons allen niets meer kan schelen, we geen zuurstof meer met elkaar willen delen. Ik ben bang als het kind dat de weg naar huis niet meer terugvindt.
Ik ben bang, dat mijn lijf wordt meegenomen over-stromen water en wij dachten dat het pas later ging komen.
Of dat ik niet meer ga kunnen dromen. Want telkens als ik mijn ogen sluit, komt het geschreeuw me de oren uit, zonder geluid. Ik bots en stuit op mijn eigen hypocrisie!
Ik ben bang dat god niet bestaat, ik tijdens het smeken enkel tegen mezelf praat.
Ik ben bang dat ik ook haat in mijn hart draag.
Kunnen we dan nu het vuren staken?
Ik maak twee broeken van hetzelfde laken, zodat we er beiden één kunnen dragen, unisex voor elk zijn dagen.
